به مناسبت عید سعید قربان استاد سید محمد موسوی حجازی یادداشتی را در اختیار خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی نشست دوره ای اساتید، قرار دادند که به نظر شما خوانندگان گرامی می رسد:
هر دو جهانش بخشی!
۱.جوینده یابنده است.
سئوال پرسیدن کلیدِ جواب است و جستجو کردن کلیدِ یافتن؛
همگان می دانند که کلید دانش و دانایی،سئوال و پرسش است،تا ندانیم و نپرسیم،یاد نخواهیم گرفت،چه اینکه اگر ندانیم که نمی دانیم،در جهل مرکب باقی می مانیم.
یافتن و داشتن هم همینطور است.تا نفهمیم که گمشده ای داریم،در جستجویش برنخواهیم خواست.
تا احساس تشنگی و گرسنگی نباشد،تلاش برای یافتن آب و فراهم کردن غذا نخواهد بود.
پس باید گم کرده ی خود را بشناسیم تا در صدد پیدا کردنش برآییم،بجوییم تا بیابیم.
۲."در این شبِ سیاهم..."
به خود نگاهی بیندازیم،به جامعه ی خود بنگریم،به زندگی کردنِ مردم جهان دقت کنیم،گم گشته ی امروز انسانها چیست؟
برای یافتنِ چه چیزی روز را شب می کنیم؟ برای پیدا کردنِ کدام ناداشته،می دویم و تلاش می کنیم؟
عموما به دنبال ثروت،تحصیلات،جایگاه ممتاز اجتماعی و شغلی هستیم.
اما با چه هدفی؟ آیا هدف نهایی مان همین هاست؟
به نظر می رسد که بشریت اینها همه را پُلی می داند برای رسیدن به آرامش و خوشبختی.
پس هدف اصلی ثروت و موقعیت خوب اجتماعی و ... نیست،هدف کسب نیکبختی و آرامش و آسایش است.
حال در این "سیاه شبِ" قرن بیست و یکم،آیا می توان با ثروت و قدرت،به آرامش و آسایش رسید؟
۳."...گم گشت راهِ مقصود"؛
درست می گردیم و می جوییم؟جستجویمان از راه است یا بیراهه؟
نکند وسیله،تبدیل به هدف شده باشد؟
گویا یادمان رفته که پول و شغل و موقعیت و چه و چه،قرار بود وسیله ی فراهم کردنِ ارامش و آسایش باشد،نه اینکه ارامش و آسایش مان قربانی ثروت و شهرت و ...گردد!
از قضا سرکنگبین صفرا فزود!
راه مقصود را گمکرده ایم و هر روز از مقصد دورتر و دورتر می شویم.
راستی چه باید کرد؟
۴.به دنبالِ "کوکبِ هدایت"؛
راه مقصود را ستاره ی مقصد یاب باید نشانمان دهد،همو که چون فردایی در صحرایِ عرفات خطاب به خدایش چنین مناجات کرد:"آن که تو را دارد،چه ندارد،و آن که تو را ندارد،چه دارد؟"
آزادمردِ بشریت سیدالشهداء حسین بن علی علیه السلام به ما می آموزد،که مقصد و مقصود را فراموش نکنیم.
خدای رحمانِ رحیم،مقصود است و مقصد و هر چه غیر او-اگر وسیله ی تقرب به او نباشد-پوچ است و بی ارزش.
۵."از گوشه ای برون آی"
بیایید امشب و فردا،شب و روز عرفه،به امام زمان عج مان اقتداء کنیم و همراه او مناجات جدّ شهیدش را زمزمه کنیم و خدا را به مظلومیت اباعبدلله علیه السلام و به صبر مهدی صاحب الزمان عج بخوانیم تا همیشه در زندگی مان "با خدا" باشیم، که اگر با او بودیم "دو جهان مان بخشد"، و اگر از او دور بودیم "راهِ مقصود گم خواهیم کرد".
اینکای امام زمان و مهدی دوران،از گوشه ی غیبت برون آ،و کوکب هدایتت را بر دل تنگ ما بتابان باشد تا رستگار شویم.
در این شبِ سیاهم،گمگشت راهِ مقصود/
از گوشه ای برون آ،ای کوکب هدایت؛
/270/260/22/