استاد سید علی طباطبایی از اساتید حوزه علمیه قم در گفتگو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی نشست دوره ای اساتید، به این موضوع پرداخت: «امام، سراج، و چراغی در تاریکی است»

/270/260/23/

این استاد درس خارج حوزه در ادامه بیان کرد: اهمیت انتظار به اهمیت منتظر است. زمانی انسان می تواند منتظر واقعی منجی عالم بشریت باشد و در دوران انتظار به وظایف خویش عمل کند و اصل انتظار در متن زندگی او قرار گیرد که امام منتظر را بشناسد و شرایط دوران هجران را درک کند و تأثیر ظهور را در زندگی انسان بفهمد.

وی افزود: از کلمات امام هشتم علیه السلام این است که فرمود:«الْإِمَامُ الْبَدْرُ الْمُنِيرُ وَ السِّرَاجُ الزَّاهِرُ وَ النُّورُ السَّاطِعُ وَ النَّجْمُ الْهَادِي فِي غَيَاهِبِ الدُّجَى‏ وَ أَجْوَازِ الْبُلْدَانِ وَ الْقِفَارِ وَ لُجَجِ الْبِحَار» (الكافي (ط - الإسلامية)؛ ج‏ 1؛ ص 200) امام، ماه نورانی، چراغ درخشان، نور تابان و ستاره هدایتگر در تاریکی های گمراه کنند ه و در بیابان های بی آب و علف و در میان امواج سهمگین دریاها است.

استاد طباطبایی در ادامه بیان کرد: فرمود امام، بدر منیر است. بدر، غیر از هلال است. قمر در ایام وسط ماه، یعنی سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم در آسمان کامل است. بدر، یعنی ماه کامل. فرمود امام بدر منیر است و بدون امام، زندگی در تاریکی مطلق است. دیده ایم و محسوس ما است زمانی که ماه به چهاردهم می رسد، شب را روشن می کند. خاصیت ماه شب چهاردهم فراوان است. اما اگر این ماه نباشد، جز شب و تاریکی چیز دیگری نیست.

وی افزود: حضرت فرمود: امام سراج زاهر و چراغ روشن است. وقتی چراغ روشن است، دیگران از آن استضائه می کنند. سراج غیر از مصباح است. در ادبیات فارسی اطلاق می کنیم به چراغ، به هر نحوی و در هر زمانی. ولی در ادبیات عرب، سراج را آن وقت اطلاق می کنند که در یک فضای تاریک، چراغی روشن باشد؛ اما اگر در روز، یک چراغ روشن بود، او را مصباح می گویند؛ اما سراج نمی گویند. سراج چراغ روشنی است که در یک فضای تاریک، روشن باشد. قرآن کریم خورشید را سراج می نامد. «و جعل الشمس سراجا» چون منظومه شمسی فضایی تاریک است و خورشید در این فضای تاریک، روشنی می دهد. و اگر آسمان  را آبی می بینیم، به خاطر تاریکی هایی است که با این نور، خودش را روشن کرده است؛ چه اینکه قرآن کریم پیامبر را سراج می نامد: «یا ایها النبی انا ارسلناک شاهدا و مبشرا و نذیرا و داعیا الی الله بإذنه و سراجا منیرا». امام نیز چراغ روشن جامعه  تاریک است؛ و جامعه بشری، بدون امام، یعنی ظلمت کده و تاریکستان. حقیقتا ما منتظران باور کنیم که دوران غیبت، زندگی ظلمتکده جهالت و ضلالت است، انتظار، رنگ و روی دیگری می بیند؛ ولی متأسفانه ما به تاریکی شب عادت کرده ایم.