به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نشست دوره ای اساتید، حضرت آیت الله مکارم شیرازی در نوشتاری به موضوع «اسامی مدعیان دروغین «سفارت» امام زمان(عج)» پرداختند و در پاسخ به سوال چه کسانی در تاریخ به دروغ مدعی «سفارت» امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) شده اند؟ آورده اند:

پاسخ اجمالی:

اولین مدعی دروغین «سفارت» ابو محمد شریعی بود و پس از او، افراد دیگری مانند محمد بن نصیر نمیری، احمد بن هلال کرخی، محمد بن علی بن بلال، ابوبکر محمد بن احمد بن عثمان بغدادی، اسحاق احمر، باقطانی و شلمغانی و ابودلف کاتب، ادعای سفارت کردند. برخی از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولی به جهات مختلف راه انحراف را در پیش گرفتند.

پاسخ تفصیلی:

شروع تزویر در امر «سفارت» به عصر سفیر دوم محمد بن عثمان عَمری باز می گردد؛ زیرا پدر او عثمان بن سعید به قدری معروف بود که هیچ کس جرأت معارضه با او را نداشت. اول کسی که ادعای دروغین «سفارت» نمود ابو محمد شریعی بود(۱) و بعد از او محمد بن نصیر نمیری(۲)، احمد بن هلال کرخی(۳)، ابو طاهر محمد بن علی بن بلال بلالی(۴)، ابوبکر محمد بن احمد بن عثمان بغدادی، اسحاق احمر(۵) و مردی معروف به باقطانی.(۶)

برخی از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولی به جهات مختلف راه انحراف را پیشه نمودند. سفیر دوم با تمام قدرت به مقابله با آنها پرداخت و نیز از ناحیه مقدسه، توقیعات و بیانات شدید در لعن و تبری از آنان صادر شد که دلالت بر دروغگویی و سوء باطن آنان داشت.

در زمان سفارت حسین بن روح [سفیر سوم] مصیبت در این زمینه بیشتر شد؛ زیرا شخصی به نام محمد بن علی شلمغانی غزافری ادعای سفارت نمود و بیشترین تأثیر را در انحراف جامعه به جای گذاشت.(۷) او گر چه در ابتدای امر، مردی مؤمن به نظر می رسید و وکیل حسین بن روح بود؛ ولی عاقبت به انحراف کشیده شد. آخرین کسی که ادعای دروغین سفارت داشت ابودلف کاتب بود که تا بعد از وفات سَمُری [سفیر چهارم] بر ادعای باطل خود باقی ماند.(۸)

پی نوشت:

(۱). الغیبة / کتاب الغیبة للحجة، طوسی، محمد بن الحسن‏، محقق / مصحح: تهرانی، عباد الله و ناصح، علی احمد، دار المعارف الإسلامیة، ایران، قم، ‏ ۱۴۱۱ قمری، چاپ: اول‏، ص ۳۹۷، (أولهم المعروف بالشریعی)؛ بحار الأنوار، مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی‏، محقق / مصحح: جمعی از محققان‏، دار إحیاء التراث العربی‏، بیروت‏، ۱۴۰۳ قمری‏، چاپ: دوم، ج ‏۵۱، ص ۳۶۷، باب ۱۷ (ذکر المذمومین الذین ادعوا البابیة و السفارة کذبا و افتراء لعنهم الله).

(۲). الغیبة‏، همان، ص ۳۹۷؛ بحار الأنوار، همان.

(۳). بحار الأنوار، همان، ص ۳۶۸.

(۴). بحار الأنوار، همان، ص ۳۶۹.

(۵). بحار الأنوار، همان، ص ۳۷۹.

(۶). بحار الأنوار، همان، ص ۳۰۱، باب ۱۵ (ما ظهر من معجزاته(صلوات الله علیه و آله) و فیه بعض أحواله و أحوال سفرائه).

(۷). الغیبة / کتاب الغیبة للحجة، طوسی، محمد بن الحسن‏، محقق / مصحح: تهرانی، عباد الله و ناصح، علی احمد، دار المعارف الإسلامیة، ایران، قم، ‏ ۱۴۱۱ قمری، چاپ: اول‏، ص ۴۰۸، (و منهم ابن أبی العزاقر).

(۸). گردآوری از: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، رضوانی، علی اصغر، مسجد مقدس جمکران، قم، چاپ هفتم، ۱۳۹۰ ش، ص ۳۵۸.