/270/260/21/

بسم الله الرحمن الرحیم

جایگاه منتظران در عصر غیبت

احمد الحسن ـ بر اساس استنباطهای ظنّی و اجتهادی خود و بر خلاف روایات ـ معتقد است، امام زمان (عج) مانند حضرت عیسی (ع) رفع شده است و از زمان رفع حضرت مهدی (عج) تا زمان بعثت مهدی اول (احمد الحسن مدعی مهدویت) دوران فترت است و علت اصلی تحقق فترت و تاخیر در ولادت مهدی اول تقصیر امت و کوتاهی آنها در پذیرش دین الهی است.

او می گوید: در حقیقت امام مهدی (عج) توسط مردم به غیبت رفته است و مردم او را نپذیرفتند، زیرا قابلیّت نداشتند. به سبب همین کوتاهی او معقتد است: مومنین به امامت امام زمان (عج) در عصر غیبت «مرجون لامر الله» هستند و شاید رحمت خدا شامل آنها شود. (ر.ک: عقاید الاسلام، منتسب به احمد الحسن، ص 59-61)

در روایات آمده است «مرجون لامر الله» نه مومن هستند و نه کافر و از ولایت در دین خارج هستند و به ظاهر حکم بر اسلامشان می شود و اگر خدا بخواهد آنها را عذاب می کند یا مورد رحمت قرار می دهد.(ر.ک: تفسیر قمی، ج1، ص304؛ تفسیر العیاشی، ج1، ص257)

طبق روایات متظافر ـ بلکه متواتر ـ منتظران ظهور امام دوازدهم و مومنین به امامتش در دروان غیبتش جایگاه ویژه ای در میان مومنان دارند و سخنان احمد الحسن، اجتهاد در برابر نصوص متواتر است و دلیلی بر بطلان او است که در صدد تحریف دین الهی در عصر غیبت است.

در این مقاله فقط بخشی از روایات را در باب جایگاه مومنان در عصر غیبت، بیان می کنیم.

روایت یکم: منزلت مجاهدان در کنار رسول خدا (ص)

امام حسین (ع) می فرماید: از ما ۱۲ مهدی است، اولشان امیر مومنان علی (ع) و آخرشان نهمین امام از فرزندان من است و او قائم به حق است که خدا همه زمین را -بعد از مرگش- به واسطه او زنده می‌کند و به واسطه او دین حق را بر همه ادیان غالب می کند، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند. برای او غیبتی هست که در آن غیبت گروهی از دین حق مرتد می شوند و گروه دیگر بر دین حق ثابت می مانند پس مورد اذیّت قرار می گیرند و به آنها گفته می شود: اگر راست می گویید پس چه زمانی این وعده محقق می شود؟! بدانید قطعا کسانی که در غیبت قائم (عج) نسبت به اذیت ها و تکذیب مخالفان صبر کند در جایگاه مجاهدینی با شمشیر در حضور رسول خدا هستند.

قال الحسین بن علی (ع): «مِنَّا اثْنَا عَشَرَ مَهْدِيّاً أَوَّلُهُمْ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيٌّ ع وَ آخِرُهُمُ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِي وَ هُوَ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ يُحْيِي اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ يُظْهِرُ بِهِ دِينَ الْحَقِّ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ لَهُ غَيْبَةٌ يَرْتَدُّ فِيهَا قَوْمٌ وَ يَثْبُتُ عَلَى الدِّينِ فِيهَا آخَرُونَ فَيُؤْذَوْنَ وَ يُقَالُ لَهُمْ مَتى‏ هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ أَمَا إِنَّ الصَّابِرِينَ فِي غَيْبَتِهِ عَلَى الْأَذَى وَ التَّكْذِيبِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بِالسَّيْفِ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص». (کفایة الاثر، ص232)

روایت دوم: قلبهای آزموده برای ایمان

جابر از رسول خدا نقل می کند، وقتی که آیه « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ» بر پیامبر (ص) نازل شد، گفتم: ای رسول خدا! خدا و رسولش را شناختیم، پس اولو الامر که اطاعت از آنها کنار اطاعت از خدا آمده است چه کسانی هستند؟

پیامبر (ص) فرمود: «آنها خلفای من هستند و پیشوای مسلمان ها بعد از من هستند؛ اولین آنها علی بن ابی طالب (ع) است ... (اخرینشان) همنام و هم کنیه من حجت خدا در زمینش و بقیة الله در میان عبادش است ... کسی که غائب می شود از شیعیان و اولیائش، در دوران غیبت بر اعتقاد به امامت او ثابت قدم نمی مانند مگر کسانی که خدا قلبش را برای اینمان آزموده باشد ...».

جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيَّ يَقُولُ: لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ عَرَفْنَا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَمَنْ أُولُو الْأَمْرِ الَّذِينَ قَرَنَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ بِطَاعَتِكَ؟

فَقَالَ (ص): «هُمْ خُلَفَائِي يَا جَابِرُ وَ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ بَعْدِي أَوَّلُهُمْ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ثُمَّ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْمَعْرُوفُ فِي التَّوْرَاةِ بِالْبَاقِرِ وَ سَتُدْرِكُهُ يَا جَابِرُ فَإِذَا لَقِيتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ثُمَّ سَمِيِّي وَ كَنِيِّي حُجَّةُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ بَقِيَّتُهُ فِي عِبَادِهِ ابْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ذَاكَ الَّذِي يَفْتَحُ اللَّهُ تَعَالَى ذِكْرُهُ عَلَى يَدَيْهِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا ذَاكَ الَّذِي يَغِيبُ عَنْ شِيعَتِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ غَيْبَةً لَا يَثْبُتُ فِيهَا عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ إِلَّا مَنِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ ...» (کمال الدین، ج1، ص253)

روایت سوم: حزب الله و مومنان به غیب

جابر بن عبدالله انصاری می گوید: جندب بن جناده یهودی از اهالی خیبر نزد رسول خدا آمد و سوالاتی پرسید و سپس شهادتین گفت و مسلمان شد؛ سپس گفت: دیشب در خواب موسی بن عمران (ع) را دیدم، پس گفت: ای جندب به دست محمد مسلمان شو و به اوصیاء بعد از تو تمسک کن! اوصیاء بعد از خودت را برایم معرفی کن تا به انها تمسک کنم.

پیامبر (ص) فرمود: ای جندب اوصیاء من بعد از من به تعداد نقباء بنی اسرائیل است. جندب گفت: ای رسول خدا قطعا آنها 12 نفر هستند و ما در تورات اوصیاء تو را به همین تعداد یافتیم. پیامبر (ص) فرمود: بله امامان بعد از من 12 نفر هستند.

پیامبر (ص) نام 12 امام را بیان می کند و اینکه نه امام از فرندان حسین (ع) هستند و مهدی یک از آنهاست؛ سپس وقوع غیبت و قیام حضرت مهدی (ع) را ذکر می کند و می فرماید:

«خوش به حال صابران در غیبت مهدی! خوش به حال کسانی که طبق روش آنها تقوا پیشه کنند؛ خدا آنها را در کتابش توصیف کرده است، «الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ»، «أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ». (كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، ص 57-60)

عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيِّ قَالَ:

دَخَلَ جُنْدَبُ بْنُ جُنَادَةَ الْيَهُودِيُّ مِنْ خَيْبَرَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ أَخْبِرْنِي عَمَّا لَيْسَ لِلَّهِ وَ عَمَّا لَيْسَ عِنْدَ اللَّهِ وَ عَمَّا لَا يَعْلَمُهُ اللَّهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَمَّا مَا لَيْسَ لِلَّهِ فَلَيْسَ لِلَّهِ شَرِيكٌ وَ أَمَّا مَا لَيْسَ عِنْدَ اللَّهِ فَلَيْسَ عِنْدَ اللَّهِ ظُلْمٌ لِلْعِبَادِ وَ أَمَّا مَا لَا يَعْلَمُهُ اللَّهُ فَذَلِكَ قَوْلُكُمْ يَا مَعْشَرَ الْيَهُودِ إِنَّهُ عُزَيْرٌ ابْنُ اللَّهِ وَ اللَّهُ لَا يَعْلَمُ لَهُ وَلَداً فَقَالَ جُنْدَبٌ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ حَقّاً ثُمَّ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّي رَأَيْتُ الْبَارِحَةَ فِي النَّوْمِ مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ ع فَقَالَ لِي يَا جُنْدَبُ أَسْلِمَ عَلَى يَدِ مُحَمَّدٍ وَ اسْتَمْسِكْ بِالْأَوْصِيَاءِ مِنْ بَعْدِهِ فَقَدْ أَسْلَمَتُ فَرَزَقَنِيَ اللَّهُ ذَلِكَ فَأَخْبِرْنِي بِالْأَوْصِيَاءِ بَعْدَكَ لِأَتَمَسَّكَ بِهِمْ فَقَالَ يَا جُنْدَبُ أَوْصِيَائِي مِنْ بَعْدِي بِعَدَدِ نُقْبَاءِ بَنِي إِسْرَائِيلَ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّهُمْ كَانُوا اثْنَيْ عَشَرَ هَكَذَا وَجَدْنَا فِي التَّوْرَاةِ قَالَ نَعَمْ الْأَئِمَّةُ بَعْدِي اثْنَا عَشَرَ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ كُلُّهُمْ فِي زَمَنٍ وَاحِدٍ قَالَ لَا وَ لَكِنَّهُمْ خَلَفٌ بَعْدَ خَلَفٍ فَإِنَّكَ لَا تُدْرِكُ مِنْهُمْ إِلَّا ثَلَاثَةً قَالَ فَسَمِّهِمْ لِي يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ نَعَمْ إِنَّكَ تُدْرِكُ سَيِّدَ الْأَوْصِيَاءِ وَ وَارِثَ الْأَنْبِيَاءِ وَ أَبَا الْأَئِمَّةِ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ بَعْدِي ثُمَّ ابْنَهُ الْحَسَنَ ثُمَّ الْحُسَيْنَ فَاسْتَمْسِكْ بِهِمْ مِنْ بَعْدِي وَ لَا يَغُرَّنَّكَ جَهْلُ الْجَاهِلِينَ فَإِذَا كَانَتْ وَقْتُ وِلَادَةِ ابْنِهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ سَيِّدِ الْعَابِدِينَ يَقْضِي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ يَكُونُ آخِرُ زَادِكَ مِنَ الدُّنْيَا شَرْبَةً مِنْ لَبَنٍ تَشْرَبُهُ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ هَكَذَا وَجَدْتُ فِي التَّوْرَاةِ اليانقطة شبيرا [شَبَّرَ] وَ شُبَيْراً فَلَمْ أَعْرِفْ أَسَامِيَهُمْ فَكَمْ بَعْدَ الْحُسَيْنِ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ وَ مَا أَسَامِيهِمْ فَقَالَ تِسْعَةٌ مِنْ صُلْبِ الْحُسَيْنِ وَ الْمَهْدِيُّ مِنْهُمْ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ الْحُسَيْنِ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ ابْنُهُ عَلِيٌّ وَ يُلَقَّبُ بِزَيْنِ الْعَابِدِينَ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ عَلِيٍّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ مُحَمَّدٌ ابْنُهُ يُدْعَى بِالْبَاقِرِ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ مُحَمَّدٍ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ ابْنُهُ جَعْفَرٌ يُدْعَى بِالصَّادِقِ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ جَعْفَرٍ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ ابْنُهُ مُوسَى يُدْعَى بِالْكَاظِمِ ثُمَّ إِذَا انْتَهَتْ مُدَّةُ مُوسَى قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ ابْنُهُ عَلِيٌّ يُدْعَى بِالرِّضَا فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ عَلِيٍّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ مُحَمَّدٌ ابْنُهُ يُدْعَى بِالزَّكِيِّ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ مُحَمَّدٍ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ عَلِيٌّ ابْنُهُ يُدْعَى بِالنَّقِيِّ فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ عَلِيٍّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ الْحَسَنُ ابْنُهُ يُدْعَى بِالْأَمِينِ ثُمَّ يَغِيبُ عَنْهُمْ إِمَامُهُمْ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ هُوَ الْحَسَنُ يَغِيبُ عَنْهُمْ قَالَ لَا وَ لَكِنِ ابْنُهُ الْحُجَّةُ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا اسْمُهُ قَالَ لَا يُسَمَّى حَتَّى يُظْهِرَهُ اللَّهُ قَالَ جُنْدَبٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ وَجَدْنَا ذِكْرَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَ قَدْ بَشَّرَنَا مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ بِكَ وَ بِالْأَوْصِيَاءِ بَعْدَكَ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ ثُمَّ تَلَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضى‏ لَهُمْ وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ‏ أَمْناً فَقَالَ جُنْدَبٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا خَوْفُهُمْ قَالَ يَا جُنْدَبُ فِي زَمَنِ كُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ سُلْطَانٌ يَعْتَرِيهِ وَ يُؤْذِيهِ فَإِذَا عَجَّلَ اللَّهُ خُرُوجَ قَائِمِنَا يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ قَالَ ع طُوبَى لِلصَّابِرِينَ فِي غَيْبَتِهِ طُوبَى لِلْمُتَّقِينَ عَلَى مَحَجَّتِهِمْ أُولَئِكَ وَصَفَهُمْ اللَّهُ فِي كِتَابِهِ وَ قَالَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ قَالَ أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ. ... ثُمَّ عَاشَ جُنْدَبُ بْنُ جُنَادَةَ إِلَى أَيَّامِ الْحُسَيْنِ ع ثُمَّ خَرَجَ إِلَى الطَّائِفِ فَحَدَّثَنِي نَعِيمٌ أَبُو قَيْسٍ قَالَ‏ دَخَلْتُ بِالطَّائِفِ وَ هُوَ عَلِيلٌ ثُمَّ إِنَّهُ دَعَا بِشَرْبَةٍ مِنْ لَبَنٍ فَشَرِبَهُ وَ قَالَ هَكَذَا عَهِدَ إِلَيَّ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَّهُ يَكُونُ آخِرُ زَادِي مِنَ الدُّنْيَا شَرْبَةً مِنْ لَبَنٍ ثُمَّ مَاتَ رَحِمَهُ اللَّهُ وَ دُفِنَ بِالطَّائِفِ فِي الْمَوْضِعِ الْمَعْرُوفِ بِالْكَوْرَاءِ. (كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، ص57-61)

روایت چهارم: مومنان مخلص دارای روح یقین

امام رضا (ع) از پدرانش از امیر المومنین علی (ع) نقل می کند که فرمود:

« یا حسین! نهمین امام از فرزندان تو، او قائم به حق است که دین را آشکار می کند و عدل را می گستراند. حسین (ع) فرمود: یا امیر المومنین! آن قطعا واقع می شود! امیر المومنین (ع) فرمود: بله! قسم به خدایی که محمد (ص) را برای نبوت مبعوث کرد و او را از میان خلائق برگزید! ان واقع می شود، لکن بعد از غیبت و حیرتی؛ پس در زمان غیبت و حیرت کسی بر دینش ثابت نمی ماند الا مخلصون که دارای روح یقین هستند، کسانی که خداوند پیمان عهد و پیمانشان با ولایت ما را گرفته است و ایمان را در قلبهایشان نوشته است و آنها را به روحی از جانب خود تایید می کند».

عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا عَنْ أَبِيهِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ أَبِيهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ أَبِيهِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع أَنَّهُ قَالَ: «التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِكَ يَا حُسَيْنُ هُوَ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ الْمُظْهِرُ لِلدِّينِ وَ الْبَاسِطُ لِلْعَدْلِ قَالَ الْحُسَيْنُ فَقُلْتُ لَهُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِنَّ ذَلِكَ لَكَائِنٌ فَقَالَ ع إِي وَ الَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً ص بِالنُّبُوَّةِ وَ اصْطَفَاهُ عَلَى جَمِيعِ الْبَرِيَّةِ وَ لَكِنْ بَعْدَ غَيْبَةٍ وَ حَيْرَةٍ فَلَا يَثْبُتُ فِيهَا عَلَى دِينِهِ إِلَّا الْمُخْلِصُونَ الْمُبَاشِرُونَ لِرَوْحِ الْيَقِينِ الَّذِينَ أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِيثَاقَهُمْ بِوَلَايَتِنَا وَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ» (کمال الدین، ج1، ص304)

روایت پنجم: با فضلیت ترین مردم در همه زمانها

ابوو خالد کابلی روایت مفصلی را از امام سجاد (ع) در مورد اولی الامر (ع) بیان می کند و غیبت امام دوازدهم و دشمنی جعفر کذاب و غصب میرات امام مهدی (عج) توسط او را ذکر می کند؛ سپس می فرماید:

«غیبت ولیّ خدا، دوازدهمین از اوصیاء رسول الله و امامان بعد از او، طولانی می شود. ای ابا خالد! قطعا مردمی که در زمان غیبت او به امامتش معتقد باشند و منتظر ظهورش باشند با فضیلت ترین مردم هر زمانی هستند، زیرا خدا از عقل و فهم و معرفت به اندازه ای به آنها داده است که غیبت نزد آنها مانند مشاهده است و خداوند آنها را در آن زمان مانند مجاهدان با شمشیر در کنار رسول خدا قرار داده است و آنها حقیقتا مخلصون و شیعیان ما هستند و آنها در سرّ و آشکار به دین خدا دعوت می کنند.

امام سجاد (ع) فرمود: انتظار فرج بزرگترین فرج است».

أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ عَنْ أَبِي خَالِدٍ الْكَابُلِيِّ قَالَ:

قَالَ أَبُو خَالِدٍ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ ثُمَّ يَكُونُ مَا ذَا قَالَ ثُمَّ تَمْتَدُّ الْغَيْبَةُ «1» بِوَلِيِّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ الثَّانِي عَشَرَ مِنْ أَوْصِيَاءِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً وَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَجِ». (کمال الدین، ج1، ص320)

روایت ششم: اجر هزار شیهد برای منتظران ظهور

عمرو بن ثابت می گوید امام سجاد (ع) فرمود: «کسی که در زمان غیبت قائم ما بر موالات ما ثابت باشد، خدای عزّوجلّ اجر هزار شهید از شهدای بدر و احد را به او عطا می کند».

عَمْرِو بْنِ ثَابِتٍ قَالَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سَيِّدُ الْعَابِدِينَ (ع):

«مَنْ ثَبَتَ عَلَى مُوَالاتِنَا «1» فِي غَيْبَةِ قَائِمِنَا أَعْطَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَجْرَ أَلْفِ شَهِيدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أُحُد»ٍ. (کمال الدین، ج1، ص323)

روایت هفتم: مدافع از رسول خدا (ص)

ابراهیم کرخی می گوید خدمت امام صادق (ع) رسیدم، امام کاظم (ع) کودک بود، وارد شد؛ ایستادم و او را بوسیدم. امام صادق (ع) فرمود: ای ابراهیم! او صاحب تو بعد از من است... خداوند باقی دوازده امام و مهدی را از فرزندان او قرار می دهد و خدا کرامتش را به انها اختصاص داده است و انها را در منزل قدس خویش جایگاه داده است. منتظر دوازدهمین امام، که شمشیرش را نزد او از غلاف بیرون کشیده است، مانند کسی است که نزد رسول خدا شمشیر از غلاف بیرون کشیده و از او حمایت می کند ...»

إِبْرَاهِيمَ الْكَرْخِيِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فَإِنِّي عِنْدَهُ جَالِسٌ إِذْ دَخَلَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى وَ هُوَ غُلَامٌ فَقُمْتُ إِلَيْهِ فَقَبَّلْتُهُ وَ جَلَسْتُ فَقَالَ:

« ... يُخْرِجُ اللَّهُ مِنْ صُلْبِهِ تَكْمِلَةَ اثْنَيْ عَشَرَ إِمَاماً مَهْدِيّاً اخْتَصَّهُمُ اللَّهُ بِكَرَامَتِهِ وَ أَحَلَّهُمْ دَارَ قُدْسِهِ الْمُنْتَظِرُ لِلثَّانِي عَشَرَ الشَّاهِرُ سَيْفَهُ بَيْنَ يَدَيْهِ كَانَ كَالشَّاهِرِ سَيْفَهُ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص يَذُبُّ عَنْهُ ...» (الغیبة، نعمانی، ص91)

روایت هشتم: همجواری با امیر المومنین علی (ع) در قیامت

امیر المومنین علی (ع) می فرماید:

« برای قائم از ما غیبتی است که زمانش طولانی می شود؛ گویا می بینم شیعیان را که مانند گوسفندان، در دوران غیبتش پراکنده می شوند و به دنبال چراگاهی می گردند ولی نمی یابند؛ بدانید! هر کسی از شیعیان که بر دینش ثابت قدم باشد و به خاطر طولانی شدن زمان غیبت امامش قلبش دچار ظلمت نگردد، پس او همراه من و هم رتبه با من در قیامت است».

عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع قَالَ:

«لِلْقَائِمِ مِنَّا غَيْبَةٌ أَمَدُهَا طَوِيلٌ كَأَنِّي بِالشِّيعَةِ يَجُولُونَ جَوَلَانَ النَّعَمِ فِي غَيْبَتِهِ يَطْلُبُونَ الْمَرْعَى فَلَا يَجِدُونَهُ أَلَا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلَى دِينِهِ وَ لَمْ يَقْسُ قَلْبُهُ لِطُولِ أَمَدِ غَيْبَةِ إِمَامِهِ فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ». (کمال الدین، ج2، ص303)